Konstytucja ta dostarcza ram, w obrębie których Kościół katolicki będzie sobą zarządzał. Konstytucja ta ustanawia dla jego członków podstawowe prawa i związane z nimi obowiązki oraz podstawowe struktury dla podejmowania decyzji wewnątrz Kościoła katolickiego. Wszystkie prawa, regulacje i zwyczaje Kościoła katolickiego będą przeprowadzane w ramach tej Konstytucji i w jej duchu.

 1. My, ludzie Kościoła katolickiego, utrzymujemy, że z powodu tego, iż wszyscy mężczyźni i kobiety zostali stworzeni na Boży obraz i podobieństwo oraz posiadają tę samą boską naukę wypisaną w swoim sercu o tym, jak powinni żyć, każdy człowiek powinien być traktowany z należną mu godnością i równością, oraz każdy człowiek posiada te same podstawowe prawa i obowiązki.

 2. Utrzymujemy, że dzięki naszej wierze w Boga, przez Jezusa, chrzest z wody i Ducha Świętego, wszyscy chrześcijanie stają się "członkami ciała Chrystusa", to znaczy Kościoła powszechnego, i są zobowiązani do życia według Ewangelii, według której żył i która głosił Jezus. Dalej utrzymujemy, że wszyscy chrześcijanie, którzy uznają Urząd Jedności, historycznie sprawowany przez Biskupa Rzymu, są członkami Kościoła katolickiego (nazywanego dalej Kościołem).

 3. Utrzymujemy, że misją Kościoła, ugruntowaną na Ewangelii, jest głosić i przekazywać dalej Dobrą Nowinę Jezusa, o tym jak żyć życiem pełnym człowieczeństwa na obraz i podobieństwo Boże, w sprawiedliwości i miłości zarówno indywidualnej jak i społecznej. Utrzymujemy, że Kościół wypełnia tą misję poprzez prawa, które po to zostały ustanowione, aby pielęgnować i zachowywać ducha Ewangelii i towarzyszyć jego członkom, dokładających starań, aby żyć w miłości do Boga i bliźnich.

Niektóre prawa i obowiązki są zasadnicze dla misji Kościoła i obowiązują wszystkich jego członków. 

Istnieją wymienione poniżej, fundamentalne prawa obowiązujące każdego członka Kościoła, wypływające zarówno z podstawowych praw człowieka jak i z podstawowych praw wynikających z przyjęcia chrztu. Każde prawo pociąga za sobą określoną odpowiedzialność ze strony posiadaczy tych praw, wśród których są prawa tak oczywiste, że nie wymagają specjalnej artykulacji. W każdym przypadku te prawa i obowiązki stosują się do wszystkich katolików, bez względu na rasę, wiek, narodowość, płeć, seksualną orientację, poziom życia, pozycję społeczna lub ekonomiczną.

 A. Podstawowe Ludzkie Prawa i Obowiązki

1. Wszyscy Katolicy posiadają podstawowe ludzkie prawa, np. (a) wolność działania, (b) wolność sumienia, (c) wolność wyrażania opinii, (d) prawo do otrzymywania i udzielania informacji, (e) wolność stowarzyszania się, (f) prawo do rzetelnego procesu, (g) prawo uczestniczenia w samorządzie, (h) prawo do rozliczania wybranych liderów, (i) prawo do ochrony dobrego imienia i prywatności, (j) prawo do zawarcia małżeństwa, (k) prawo do edukacji i związany z tymi prawami obowiązek wypełniania ich odpowiedzialnie.

2. Z podstawowego ludzkiego prawa do działania wynika, że wszyscy katolicy mają prawo do angażowania się w każdą działalność, która nie powoduje cierpienia ani nie narusza praw innych. 

3. Z podstawowego ludzkiego prawa do wolności sumienia wynika, że wszyscy katolicy mają prawo i obowiązek do podążania za swoim świadomym sumieniem w każdej sprawie.

4. Z podstawowego ludzkiego prawa do otrzymywania i uzyskiwania informacji wynika, że wszyscy katolicy mają prawo dostępu do całej informacji związanej z ich duchowym i materialnymi dobrami, posiadanej przez władzę Kościoła, o ile zapewnienie tego dostępu nie narusza praw innych.

5. Z podstawowego ludzkiego prawa do posiadania opinii i jej wyrażania wynika, że wszyscy katolicy mają prawo wyrażać publicznie w odpowiedzialny sposób przyzwolenie lub sprzeciw wobec decyzji podejmowanych przez władze kościelne.

a) Świeccy mają prawo i zdolność do posiadania własnych opinii, uzyskanych w odpowiedzialny sposób, zwłaszcza, gdy pochodzi ona z własnego doświadczenia dotyczącego danej sprawy.

b) Katoliccy nauczyciele i teolodzy mają prawo do wolności akademickiej i zarazem ponoszą za nią odpowiedzialność; możliwość akceptacji ich nauczania jest osądzana w dialogu z równymi im osobami i, w razie potrzeby, z władzami Kościoła. Nauczyciele i uczeni winni zdawać sobie sprawę, że poszukiwanie prawdy w jej wszystkich wyrażeniach wymaga zdążania tam, gdzie ona prowadzi; wynika stąd prawomocność odpowiedzialnego sprzeciwu oraz pluralizm myśli i jej wyrażeń.

B. Podstawowe prawa i obowiązki związane z chrztem

 1. Jako konsekwencja chrztu, wszyscy katolicy mają prawo otrzymać te posługi, których potrzebują, aby ich życie było w pełni chrześcijańskie, włączając:

 a) kult liturgiczny, który odzwierciedla radość i troskę zgromadzonej społeczności, poucza ją i inspiruje;

 b) nauczanie chrześcijańskiej tradycji i prezentację duchowej i moralnej nauki w sposób, który promuje użyteczność wartości chrześcijańskich i odnosi je do współczesnego życia; i

 c) opiekę duszpasterską, która z troską i uczynnością korzysta z chrześcijańskiej spuścizny dla potrzeb osób w konkretnych sytuacjach. 

2. Jako konsekwencja chrztu, wszyscy katolicy maja prawo

 a) otrzymać wszystkie sakramenty, do których są odpowiednio przygotowani,

 b) uczestniczyć we wszystkich posługach w Kościele, do których są odpowiednio przygotowani, zgodnie z potrzebami i za aprobatą lub upoważnieniem wspólnoty.

A. Podstawowe przeświadczenia

1. Poprzez wieki Kościół zmagał się z konkretnymi problemami sprawowania władzy i stosowania prawa, bez których nie jest możliwe przetrwanie żadnego społeczeństwa, a co dopiero jego humanitarny rozwój. W tym długim okresie Kościół zarówno korzystał jak i cierpiał w wyniku wielokrotnego eksperymentowania z władzą i prawem wielu różnorodnych społeczeństw. Wyniki tych eksperymentów, zarówno pozytywne jak i negatywne, dały Kościołowi mądrość i wiedzę, co jest a co nie jest skuteczne, jak należy, a jak nie należy postępować.

2. Głębokie zrozumienie dwóch kluczowych zasad, zdobyte w wyniku tych eksperymentów, jest podstawowe dla kierowania Kościołem w trzecim milenium. Po pierwsze, że dzielenie odpowiedzialności i związanej z nią wolności leży u podstaw bycia człowiekiem zarówno na płaszczyźnie indywidualnej jak i społecznej. Po drugie, że najbardziej skutecznym środkiem dochodzenia do najpełniejszego rozumienia rzeczywistości jest dialog, który powinien być kontynuowany zarówno w obrębie Kościoła jak i poza nim. Szczególnie te dwie kluczowe idee niniejsza Konstytucja rozwija i wbudowuje w struktury zarządzające dzięki długiemu doświadczeniu i mądrości Kościoła.

1. Ze swojej istoty Kościół jest wspólnotą. Najbardziej podstawową jednostką tej chrześcijańskiej wspólnoty jest miejsce, w którym członkowie Kościoła prowadzą codzienne życie, począwszy od rodziny i innych intymnych związków. Poza nimi podstawową jednostką Kościoła jest wspólnota lokalna, najczęściej, ale nie wyłącznie, terytorialnie określona parafia.

2. Do istoty Kościoła należy także to, że jest wspólnotą wspólnot, to znaczy, że lokalne społeczności są zjednoczone na pośrednim poziomie, (najczęściej, ale nie wyłącznie) poprzez terytorialnie określone diecezje, a te w dalszej kolejności łączą się we wspólnoty narodowe, które tworzą ostatecznie społeczność globalną powszechnego Kościoła katolickiego. Poza tym inne związki wspólnot kościelnych, takie jak społeczności regionalne lub wielonarodowe mogą być tworzone jako uprawnione, w oparciu o czynniki geograficzne, językowe lub inne.

3. Pozostając w duchu Ewangelii, rozwijając ludzkie doświadczenie i dynamiczną chrześcijańską tradycję, a szczególnie jej dwie kluczowe idee powszechnej odpowiedzialności i związanej z nią wolności oraz dialogu, następujące podstawowe zasady będą kształtować struktury zarządzania i reguły Kościoła:

a. Całym Kościołem rządzić będzie zasada pomocniczości, to znaczy, że wszystkie decydujące prawa i obowiązki będą pozostawać w mniejszych wspólnotach, chyba, że dobro szerszej wspólnoty specjalnie wymaga, aby to ona sprawowała te prawa i obowiązki. 

b. W całym Kościele formułowanie i stosowanie tradycji będzie przeprowadzone w procesie pełnego miłości i szacunku dialogu.

c. W całym Kościele każda wspólnota będzie formułować swój statut.

d. W całym Kościele liderzy będą wybierani na urzędy poprzez odpowiednie struktury i w drodze głosowania.

e. Wybrani przedstawiciele na kierownicze stanowiska będą sprawować urząd przez określony, ograniczony czas.

f. Przestrzegane będzie oddzielanie władzy sądowniczej, wykonawczej i ustawodawczej wraz z systemem wzajemnej kontroli i utrzymywania równowagi. Stąd płynie konieczność ustanowienia reprezentatywnie wybranych rad i liderów, a także ustanowienia systemów sądowych na wszystkich poziomach. Wszystkie trzy władze dzielą odpowiedzialność w sposób zgodny z duchem Ewangelii i niniejszej Konstytucji.

g. Wszyscy liderzy i rady będą regularnie dostarczać wyborcom sprawozdania z pracy, włączając rozliczenie finansowe, będące do wglądu zewnętrznym audytorom w miarę potrzeb.

h. Wszystkie zgromadzenia wiernych, zarówno kobiet jak i mniejszości, będą sprawiedliwie reprezentowane na wszystkich szczeblach kierowania i decydowania.

1. Na każdym poziomie wspólnoty kościelnej zostaną ustanowione upełnomocnione rady - lokalne, diecezjalne, narodowe, powszechne lub inne przedstawicielskie, które będą służyły jako podstawowe ciała decyzyjne. Każda rada ma przestrzegać tego, co następuje:

a) Zasady pomocniczości i dialogu mają cechować dyskusje i decyzje każdej rady.

b) Członkowie rady będą wybierani, jeżeli to jest możliwe, na sposób przedstawicielski, włączając w to, jeżeli zajdzie potrzeba, przedstawicieli różnych organizacji w tym Kościele.

c) Członkowie rady będą pełnić urząd przez określony czas.

d) Rady na każdym poziomie będą kształtować swoje własne statuty pamiętając o odpowiednich regulacjach szerszej wspólnoty.

e) Statut każdej rady będzie określać liczbę, sposób wybierania i okres urzędowania członków, sposób zmiany przewodniczącego, oraz to jak dzielona będzie odpowiedzialność za podejmowane decyzje, określać będzie również inne kościelne procedury zachowujące podstawowe zasady kierowania wyrażone w niniejszej  Konstytucji.

f) Reguła jednej osoby i jednego głosu będzie zasadą we wszystkich radach.

g) Na narodowym, wielonarodowym i powszechnym poziomie w skład członków rady wchodzić będzie przynajmniej 30% mianowanych urzędników kościelnych i 30% innych wiernych.

h) Nikt nie będzie miał prawa weta.

1. Członkowie każdej parafii (lub jednostki równorzędnej) będą wybierać Radę, która będzie podstawowym decyzyjnym ciałem tej parafii. Proboszcz będzie ex officio członkiem Rady.

2. Jeżeli poprzednio nie było w parafii statutu, Rada Parafialna, aby być zaaprobowaną przez Parafię, sformułuje taką regulację, pamiętając o odpowiednich regulacjach regionalnych i szerszej wspólnoty.

3. Rada Parafialna, albo bezpośrednio, albo pośrednio poprzez swoje komitety lub agencje ponosić będzie ostateczną odpowiedzialność za politykę diecezji i regulacje dotyczące kultu liturgicznego, edukacji, działań socjalnych, administracji, finansów i innej działalności przeprowadzanej w imieniu parafii.

1. Każda Diecezja wybiera Radę Diecezjalną, która będzie podstawowym ciałem decyzyjnym Diecezji. Biskup Diecezji jest ex officio członkiem Rady, która będzie złożona z urzędników kościelnych i świeckich.

2. Jeżeli nie ma jeszcze Konstytucji lub/i statutu, Rada Diecezjalna sformułuje jedną lub obie regulacje, za aprobatą dwóch trzecich Rad Parafialnych tej Diecezji, pamiętając o odpowiednich regulacjach w narodowych i międzynarodowych wspólnotach.

3. Rada Diecezjalna, albo bezpośrednio, albo pośrednio poprzez swoje komitety lub agencje ponosić będzie ostateczną odpowiedzialność za politykę diecezji i regulacje dotyczące kultu liturgicznego, edukacji, działań socjalnych, administracji, finansów i innej działalności przeprowadzanej w imieniu diecezji.

1. Zwykle Rady Diecezjalne będą ustanawiać Radę Narodową. Jeżeli ze względu na rozmiar lub inne ograniczenia określona Rada Diecezjalna zdecyduje, że ustanowienie Rady Narodowej nie będzie w danym przypadku użyteczne, należy się zwrócić do Rady Naczelnej o zgodę na przyłączenie lub ustanowienie alternatywnej najwyższej Rady. Rada Narodowa, lub ciało alternatywne, będzie najważniejszym organem decyzyjnym narodowego Kościoła. Biskup i osoba z laikatu wybrana przez Narodową Radę będą współprzewodniczącymi Rady Narodowej.

2. Jeżeli Konstytucja Narodowa lub/i statut nie zostały uprzednio ustalone, Rada Narodowa sformułuje jedną lub obie regulacje, za aprobatą dwóch trzecich Rad Diecezjalnych tego narodu, pamiętając o odpowiednich regulacjach Kościoła powszechnego.

3. Rada Narodowa, albo bezpośrednio, albo pośrednio poprzez swoje komitety lub agencje ponosić będzie ostateczna odpowiedzialność za politykę narodową i regulacje dotyczące kultu liturgicznego, edukacji, działań socjalnych, administracji, finansów i innej działalności przeprowadzanej w imieniu Rady Narodowej.

1.  Jeżeli kilka Kościołów Narodowych (np. kontynentu lub wyodrębnionego obszaru geograficznego, itp.) zadecyduje, że byłoby korzystne występowanie razem formalnie, sformują zbiór przepisów regulujących wielonarodową współpracę, za pomocą których będą sobą zarządzać, za aprobatą i zgodnie z wymaganiami Rad Narodowych, zachowując podstawowe zasady zarządzania wyrażone w niniejszej Konstytucji.

1. Rady Narodowe będą wybierać, co dziesięć lat Radę Naczelną, która będzie działać jako podstawowe ciało decyzyjne Kościoła powszechnego. Rada Naczelna będzie ponosić całkowitą odpowiedzialność za kształtowanie prawa i zasad zarządzania Kościołem powszechnym, jak i za ustanowioną politykę i regulacje dotyczące doktryny, moralności, kultu liturgicznego, edukacji, działalności socjalnej, administracji, finansów i innej działalności prowadzonej w imieniu Kościoła powszechnego, pamiętając o zasadzie pomocniczości. Papież i osoba świecka wybrani przez Radę Naczelną będą współprzewodniczyć Radzie Naczelnej.

2. Członkowie Rady Naczelnej, których liczba wynosi 500 osób, będą wybierani w stopniowych (częściowych) wyborach na zazębiające się 10-letnie kadencje na okres 20 lat. Rada Naczelna będzie spotykać się, co najmniej raz do roku.

3. Rada Naczelna składa się z 500 delegatów wybieranych przez Rady Narodowe proporcjonalnie do liczby zarejestrowanych katolików w tych krajach. Kraje, w których liczba katolików jest mniejsza niż wymagana do wyboru 1 delegata zostaną połączone w większe jednostki dla wyboru tego delegata. 

4. Jeżeli nie istnieje jeszcze Konstytucja Rady Naczelnej i/lub statut, na początku Rada Naczelna sformułuje jedną lub obie regulacje, za aprobatą dwóch trzecich Rady Narodowej, zachowując podstawowe zasady kierownicze wyrażone w tej Konstytucji. 

5. Konstytucja Rady Naczelnej i jej statut, razem ze statutami wszystkich urzędów, które ona ustanowia, będą miały taki sam legalny status jak Konstytucja. Jakiekolwiek poprawki do tego, co zostało wcześniej powiedziane będą przedmiotem sekcji IV „Procedura wprowadzania zmian do Konstytucji.” 

6. Rada Naczelna ustanowi w pierwszym roku Papieską Komisję Wyborczą. Jakiekolwiek poprawki do Konstytucji i statutu Papieskiej Komisji Wyborczej będą przedmiotem sekcji IV „Procedura wprowadzania zmian do Konstytucji.” Papieska Komisja Wyborcza będzie niezależna od Rady Generalnej.

7. Rada Naczelna, albo bezpośrednio, albo pośrednio poprzez swoje komitety lub agencje ponosić będzie ostateczna odpowiedzialność za stosowanie prawa, przepisy i politykę Kościoła powszechnego.

D. Liderzy

a) Ogólnie

1. Wszyscy liderzy, włącznie z upoważnionymi do pełnienia posług, będą odpowiednio przeszkoleni i doświadczeni.

2. Upoważnionymi do pełnienia posług są ci liderzy, którzy pracują dla kościoła w pełnym wymiarze i zostali wybrani przez odpowiednią wspólnotę kościelną, aby działać w jej imieniu. 

3. Wszyscy upoważnieni do pełnienia posług będą wybierani tak, aby reprezentowali sprawy tych, którym przewodzą. Jest to szczególnie ważne przy wyborze lokalnego Proboszcza, Biskupa Diecezjalnego i Papieża.

4. Wszyscy upoważnieni do pełnienia posług będą sprawować swoje urzędy przez określony czas. Konstytucja Diecezjalna wyznaczy okres działania i ponownego obsadzenia urzędu Proboszcza. Konstytucja Narodowa wyznaczy okres działania i ponownego obsadzenia urzędu Biskupa Diecezjalnego.

5. Wszyscy upoważnieni do pełnienia posług mogą być zdjęci z urzędu tylko w wypadku przeprowadzenia stosownej procedury przebiegającej w oparciu o zasady wyrażone w niniejszej Konstytucji.

6. Wszyscy upoważnieni do pełnienia posług mają obowiązki i związane z nimi prawa, które muszą być określone przez poszczególne konstytucje; te, które dotyczą Proboszcza, Biskupa i Papieża zostały wyłożone poniżej.

1. Proboszczowie będą wybierani przez parafię (lub jej równoważnik) i akceptowani przez Biskupa i Radę Diecezjalną zgodnie z procedurami wyłożonymi w Konstytucji Diecezjalnej.

2. Proboszcz będzie służył jako przewodnik parafialnej grupy duszpasterskiej. W ramach polityki ustanowionej przez Radę Parafialną są oni odpowiedzialni za kult liturgiczny, duchowe i moralne wychowanie, oraz opiekę duszpasterską w granicach parafii. Są więc odpowiedzialni za:

a) kult liturgiczny, które odzwierciedla radość i troskę zgromadzonej wspólnoty, poucza ją i inspiruje;

b) nauczanie chrześcijańskiej tradycji i prezentację duchowej i moralnej nauki w sposób, który promuje użyteczność wartości chrześcijańskich i odnosi je do współczesnego życia; i

c) opiekę duszpasterską, która z troską i uczynnością korzysta z chrześcijańskiej spuścizny dla potrzeb osób w konkretnych sytuacjach.

1. Biskup będzie wybierany przez Radę Diecezjalną zgodnie z Konstytucją Diecezjalną, uwzględniając odpowiednie regulacje narodowej i międzynarodowej wspólnoty, włączając konsultacje i zatwierdzenie przez odpowiednich pełnomocników Rady Narodowej i Rady Naczelnej.

2. Biskup będzie służył jako przewodnik diecezjalnej grupy duszpasterskiej. W ramach polityki wewnętrznej ustanowionej przez Radę Diecezjalną, Rada ponosi główną odpowiedzialność za kult liturgiczny, duchowe i moralne nauczanie oraz opiekę duszpasterską w granicach Diecezji, pamiętając o zasadzie pomocniczości.

1. Papież Kościoła powszechnego będzie wybierany na pojedynczy, dziesięcioletni okres przez Delegatów wybranych przez Rady Narodowe.

a) Liczba Delegatów z Rad Narodowych na Kongres Elekcji Papieskiej będzie proporcjonalna do liczby zarejestrowanych katolików w kraju, o czym decydują odpowiedni międzynarodowi przedstawiciele.

a) Delegaci będą wybierani tak reprezentatywnie jak to jest możliwe. Jedną trzecią stanowić będą biskupi.

A.  Zasady

1. Kościół katolicki jest kościołem pielgrzymującym, ciągle potrzebującym reform i naprawy. Dysputy, spory, przestępstwa przeciwko prawom członków będą niestety występować. Mają być one rozwiązywane na drodze pojednania i arbitrażu. Tam, gdzie okaże się to niemożliwe, katolicy mogą w takich przypadkach zwracać się do trybunałów Kościoła w celu rozsądzenia. Wszyscy katolicy mają prawo do sprawiedliwego i rzetelnego procesu zgodnie z prawem kościelnym. Cały personel zaangażowany w system kościelnej jurysdykcji będzie odpowiednio wykształcony i kompetentny.

2. Zostanie ustanowiony system diecezjalnych, prowincjonalnych, narodowych i międzynarodowych trybunałów, które będą służyć jako sądy pierwszej instancji, każdy z wyznaczonym sądem odwoławczym. Trybunały te będą zarządzane przez niniejszą Konstytucję i późniejsze prawa pozostające z nią w zgodzie. 

a) Lokalne i Regionalne

1. Każda Diecezja ustanowi swój własny trybunał lub inny porządek dla sądowego wysłuchania sporów lub spraw przestępczych przedkładanych przez ludzi. 

 a) Trybunały Diecezjalne będą uprawnione we wszystkich sprawach, które będą wchodzić w zakres wewnętrznego porządku lokalnego i regionalnego Kościoła. Obejmują one wszystkie uchwały określone przez ogólne prawo kościelne jako uchwały administracyjne, kryminalne, spory prawne, oraz dotyczące spraw własnościowych i odszkodowań. 

 b) Trybunały Diecezjalne będą kierować się w swoich działaniach proceduralnym prawem ustanowionym przez Kościół Powszechny.

 c) Odwołania przeciw zasądzeniem Trybunału Diecezjalnego będą rozpatrywane przez trybunał odpowiedniej kościelnej prowincji.

1.Rada Narodowa ustanowi, tam gdzie będzie to właściwe, prowincjonalne sądy odwoławcze i trybunał odwoławczy, które będą służyć jako sądy drugiej instancji dla wszystkich spraw sądowych lub administracyjnych, rozpatrywane one będą przez trybunały prowincjonalne. 

2.Najwyższy Trybunał będzie instancją odwoławczą dla trybunałów odwoławczych.

1. Tam, gdzie nie ma Trybunałów Narodowych, Rada Naczelna ustanowi wielonarodowy trybunał apelacyjny, który będzie służyć jako sąd drugiej instancji. 

2. Rada Naczelna ustanowi Najwyższy Trybunał, który będzie służył jako sąd ostatniej instancji dla wszystkich spraw, które zostaną mu przedłożone przez niższe sądy lub przez Radę Naczelną.

3. Najwyższy Trybunał będzie rozsądzał sprawy oskarżeń o nielegalne lub niekonstytucyjne działania Papieża.

4. Nie będzie żadnego prawnego odwołania od wyroków Najwyższego Trybunału.

Przywódcy kościelni powinni służyć przez całą kadencję, na którą zostali wybrani, chyba, że kompetencja do sprawowania funkcji została formalnie zakwestionowana zgodnie z konstytucyjnie ustanowionymi zasadami. Określenie odpowiednich kompetencji oraz zdolności do pełnienia urzędu może być ustanowione przez kościelnego przełożonego pełniącego urząd lub też przez Radę odpowiedniego szczebla przy zastosowaniu właściwej procedury. W przypadku Papieża odpowiednią instancją jest Rada Naczelna obradująca na sesji zwyczajnej lub nadzwyczajnej 

Konstytucja niniejsza może być poprawiana przez trzy czwarte głosów Rady Naczelnej i dalej ratyfikowana przez trzy czwarte głosów Rad Narodowych w okresie pięciu lat po wprowadzeniu poprawek przez Radę Naczelną.

Konstytucja niniejsza wejdzie w życie po jej przyjęciu przez odpowiednio upoważniony Konwent Konstytucyjny.

Wrzesień 19, 1998 (z małymi poprawkami)